ای انسان چه چیز تورا بر گناه جرات داده؟
وچه چیز تو را در برابر پروردگارت مغرور ساخته؟
و چه کسی تو را بر هلاکت خویشتن علاقمند نموده است؟
مگر این بیماری تو بهبود نمی یابد؟و این خوابت بیداری ندارد؟
چرا همانگونه که به دیگری رحم می کنی به خودت رحم نمی کنی؟
تو که هرگاه بیماری را ببینی که سخت ناتوان گشته از روی ترحم ودلسوزی بر او
می گریی ،پس چه چیز تو را بر این بیماریت شکیبا یی بخشیده است؟وبر این مصایب صبور ساخته ؟
و چه چیز تو را از گریه بر خویشتن تسلا داده ؟
در حالیکه هیچ چیز برای تو عزیز تر از خودت نیست و چگونه ترس از فرود آمدن بلا، شب هنگام تو را بیدار نکرده؟با اینکه در درون معصیت خدا وند و گناه غوطه وری و در زیر سلطه و قدرت خداوند قرار داری؟
بیا این (بیماری دوری از خدا) را با داروی تصمیم و عزم راسخ مداوا کن.
و این خواب غفلتی که چشمت را فرا گرفته با بیداری برطرف ساز.
بیا مطیع خداوند شو و به یاد او انس گیر.
خوب تصور کن که به هنگام روی گردانیت از خدا او با دادن نعمت به تو روی می آورد، به عفو وبخشش خویش دعوتت می کند و تورا در زیر پوشش فضل وبرکات خود قرار می دهد اما در عین حال تو همچنان به او پشت کرده و به دیگری روی می آوری.(خطبه دویست و سه نهج البلاغه(
